Młyn w Lubieniu
Kujawskim
Nowoczesny, elektryczny młyn zbożowy z 1919, był w tym czasie jednym z kilku ważniejszych obiektów gospodarczych powstałych w Lubieniu Kujawskim.
Dobry okres dla inwestycji przemysłowych w Lubieniu Kujawskim nastąpił wraz z otwarciem kolei warszawsko-bydgoskiej w 1862, łączącej Kutno z Toruniem. Linia kolejowa, została wytyczona w odległości 3 km od miasteczka ze stacją Kaliska Kujawskie. W Lubieniu Kujawskim pojawiły się małe zakłady produkcyjne (gorzelnia, olejarnia, młyny). Miasto odgrywało również rolę jako lokalny ośrodek handlowy i drobnej wytwórczości rzemieślniczej (wcześniej także garncarstwo, hafciarstwo, koronkarstwo).
Pomimo powstania kilku zakładów produkcyjnych w XIX wieku, w 1867 roku Lubień Kujawski utracił prawa miejskie. Zostały one przywrócone 7 lutego1919.
Wykonano w ramach projektu:
Młyn zbożowy, powstał w 1919 według planu autorstwa Kazimierza Osterloffa. Został zbudowany na planie prostokąta z cegły wypalanej, nie został otynkowany. Dwupołaciowy dach obecnie pokryty jest papą, a we frontowej, ośmioosiowej elewacji widać wielopodziałowe okna zamknięte odcinkiem łuku. Poszczególne kondygnacje zamknięte są gzymsami opaskowymi. W parterze zamurowano pierwotny otwór drzwiowy.
Od początku młyn był własnością braci Jędrzejewskich i w rękach ich spadkobierców pozostaje do dzisiaj. Do lat 90. XX odgrywał znaczącą rolę w gospodarce gminy. W połowie lat 90. właściciele zaniechali jednak produkcji i młyn systematycznie niszczeje.