Wody typu chlorkowo-sodowo-bromkowo-jodkowo-żelazistego, pozyskiwane z głębin dla przemysłu solnego, odznaczają się wysokimi walorami zdrowotnymi. Do wytwarzania przyjaznego zdrowiu, leczniczemu mikroklimatowi służą tężnie, z których spływająca bogata w sól woda, wytrącając do otaczającego powietrza słone kryształki. Ciechocińskie solanki od początku wykorzystywane były również do zabiegów leczniczych, a wodami mineralnymi można było raczyć się w specjalnych pijalniach (widoczna na zdjęciach jedna z nich).

Za oficjalną datę powstania uzdrowiska przyjęto rok 1836, kiedy uruchomiono pierwsze łazienki w tzw. „austerii rządowej” (dzisiejszy Park Zdrojowy), wyposażone w miedziane wanny przeznaczone dla celów leczniczych. Błyskawiczny rozwój uzdrowiska w II poł. XIX jest dziełem dr Romana Ignatowskiego, nazwanego „księciem Ciechocinka”. Rozbudowano Zakład Zdrojowy, powstały domy, wille i pensjonaty, połączenie z linią kolei warszawsko- bydgoskiej (1867), wały ochronne (1872), wodociągi (1894). Ciechocinek otrzymał prawa miejskie podczas I wojny światowej w 1916.

W latach 30. XX uzdrowisko przeobrażane było w miasto – ogród, dzieło Zygmunta Hellwiga, twórcę ciechocińskich dywanów kwiatowych, zegara kwiatowego, parków i skwerów. Ciechocinek nazywany jest „Perłą Uzdrowisk Polskich”, pozostając jednym z najpopularniejszych miast uzdrowiskowych w Polsce.