Najstarsze informacje o obecności Żydów w Lubieniu Kujawskim pochodzą z II połowy XVIII wieku. Ich największy odsetek przypada na przełom XIX i XX wieku. W 1897 roku stanowili blisko 54% mieszkańców miasta. Odtąd ich odsetek spadał poprzez ruchy migracyjne do większych ośrodków miejskich zagranicznych i rodzimych. Niemniej tuż przed wybuchem wojny w 1939 roku Żydzi liczyli 30% populacji Lubienia.

Kahał powstał około połowy XIX wieku, nieco wcześniej powstać musiał cmentarz. Praktycznie wszyscy członkowie gminy żydowskiej mieszkali w mieście, z nielicznymi wyjątkami w postaci mieszkańców wsi i majątków. Żydzi odegrali niebagatelną role w życiu gospodarczym miasteczka. W okresie międzywojennym około 75% placówek handlowych i zakładów rzemieślniczych należało do nich. Najbardziej znanymi przedsiębiorcami byli: Chuna Ajzenwasser (maślarnia w Kaliskach), Chaim Kowalski (mydlarnia), Szmul Walter (fabryka wody gazowanej) i Abraham Burak (olejarnia). Wśród płatników składek w 1931 roku największą uiścił Aleksander Zakrzewski, właściciel majątku Kobyla Łąka.

Lubieńscy Żydzi byli członami wielu organizacji gospodarczych, społecznych, oświatowych, religijnych i politycznych. Według danych z początku lat 30. XX wieku największą sympatią cieszyli się ortodoksi. Infrastrukturę gminy stanowiły: drewniana synagoga kryta blachą, drewniany dom modlitwy, cheder, łaźnia. Funkcjonował także przytułek dla ubogich, lecz przerobiono go na mieszkanie dla rabina. Poza tym oparkaniony w 75% cmentarz z ceglanym budynkiem krytym papą, gdzie mieszkał dozorca. W latach 30 wszystkie budynki wymagały gruntownego remontu, lecz brak środków powodował działania w bardzo ograniczonym wymiarze. Gminie przewodził rabin Izrael Piotrowski od 1909 r. Przytłaczająca przewaga gospodarcza nad polskimi mieszkańcami powodowała liczne konflikty i spory, które przybrały na silę wraz z początkiem lat 30. XX w. Pikiety pod sklepami, zamalowanie szyldów, malowanie obraźliwych haseł ze strony zwolenników Stronnictwa Narodowego były coraz częstsze jednak miejscowy komendant policji najczęściej nie dopatrywał się w tym przestępstwa ani wykroczenia.

Hitlerowskie prześladowania rozpoczęły się już 16 września 1939 roku od podpalenia synagogi. W następnym roku zburzono dom modlitwy i zniszczono cmentarz. Pierwsze wywózki miały miejsce w listopadzie 1939. Wówczas grupę młodych Żydów wywieziono do podpoznańskiego obozu pracy. Innych wywożono do Generalnego Gubernatorstwa i zamykano w gettach. Bliżej nieokreślona liczebnie grupa wegetowała jeszcze do 1941 roku. Została przewieziona do łódzkiego getta. Ostatnie ofiary skończyły w Chełmnie nad Nerem. Po wojnie życie żydowskie nie odrodziło się. Kilka osób, które powróciło, po krótkim pobycie wyjechało.